برادر غارنشین و زرگر

 

برادر غارنشین و زرگر

 

می گویند که دو برادر بودند که پس از مرگ پدر، یکی جای پدر به زرگری نشست و دیگری برای اینکه از شر وسوسه های شیطانی به دور ماند از مردم کناره گرفت و غارنشین گردید.

روزی قافله ای از جلوی غار گذشته و چون به شهر برادر می رفتند، برادر غارنشین غربالی پر از آب کرده به قافله سالار می دهد تا در شهر به برادرش برساند.

منظورش این بود که از ریاضت و دوری از خلایق به این مقام رسیده که غربال سوراخ سوراخ را پر از آب می تواند کرد بی آنکه بریزد.

چون قافله سالار به شهر و بازار محل کسب برادر می رسد و امانتی را می دهد، برادر آن را نخ بسته و از سقف دکان آویزان می کند و در عوض گلوله آتشی از کوره در آورده میان پنبه گذاشته و به قافله سالار می دهد تا آن را در جواب به برادرش بدهد.

چون برادر غارنشین برادر کاسب خود را کمتر از خود نمی بیند عزم دیدارش کرده و به شهر و دکان وی می رود.

در گوشه ی دکان چشم به برادر داشت و دید که برادر زرگرش بازوبندی از طلا را روی بازوی لخت زنی امتحان می کند،‌ دیدن این منظره همان و دگرگون شدن حالت نفسانی همان و در همین لحظه آبی که در غربال بود از سوراخ غربال رد شده و از سقف دکان به زمین می ریزد.

چون زرگر این را می بیند می گوید : ای برادر اگر به دکان نشستی و هنگام کسب و کار و دیدن زنان و لمس آنان آب از غربالت نریخت زاهد می باشی، وگرنه دور از اجتماع و عدم دسترس همه زاهد هستند ...

 

و شعری از استاد سخن سعدی :

 

شنیدم زاهدی در کوهساری

قناعت کرده از مردم به غاری

 

بدو گفتم چرا در شهر نائی

که از آزار غربت وا رهائی

 

بگفت آنجا پری رویان نغزند

چو گِل بسیار شد پیلان بلغزند