پاتوق فا دات آی آر

نگرش های شگفت انگیز به کفش !

پاتوق فا | سه شنبه, ۱۲ دی ۱۳۹۶، ۰۵:۰۴ ب.ظ


لنگه کفش

 

نگرش های شگفت انگیز به کفش !

بیشتر ما فکر می کنیم بستن کفش به عقب اتومبیل عروس و داماد در کشورهای غربی نوعی شوخی و شیطنت است. اما این شوخی عملاً از مراسمی باستانی اقتباس شده که پیروان و علاقه مندان امروزی آن، معنی حقیقی اش را از یاد برده اند. پیش از استفاده گسترده از اتومبیل، شرکت کنندگان در میهمانی، به سوی عروس و داماد که در حال ترک مراسم بودند، کفش پرتاب می کردند.‌
گرچه ممکن است آغاز چنین رفتاری را به مصریان نسبت بدهند، اما پاسخ به این نکته نخستین بار در تورات و در رسوم یهودیان ثبت شده است. یهودیان لنگه کفش را نماد مالکیت می دانستند و تصرف یا تسلط بر مال یا افراد را با آن مشخص می کردند. هر فروشنده یهودی به جای مهر یا امضا کردن قرارداد، در برابر چشمان شاهدان، لنگه کفش خود را بیرون می آورد و با دادن آن به خریدار موافقت خود را در معامله اعلام می کرد. در آن هنگام برای نشان دادن تملک یک قطعه زمین، روی آن کفش می گذاشتند.
به علاوه پرتاب کفش، به معنای چشم پوشی و ترک علاقه نیز بود. در تورات آمده است که : کفشم را به سوی آدم می اندازم یعنی آدم دیگر تحت حمایت نیست.
در روزگاری که تورات از آن حرف می زند، زنان شکلی - نه چندان گران بها - از مال و دارایی بودند. برادر مردی که بدون فرزند می مرد، در رد یا قبول بیوه او حق تقدم داشت. چنین زنی تا زمانی که برادر شوهرش رسماً از ازدواج با او خودداری نمی کرد، حق ازدواج با کس دیگری را نداشت. این خودداری و امتناع از ازدواج باید در حضور همگان اعلام می شد. اگر برادر شوهر چنین زنی او را نمی خواست، زن بیوه می باید کفش برادر شوهرش را بیرون می آورد و در برابر او تف می کرد. برادرشوهر، با بیرون آوردن کفش خود، از هرگونه ادعای مالکیت بر زن بیوه دست می کشید. طبق نوشته تورات، هنگامی که نخستین برادر شوهر روت از او چشم پوشید، کفش خود را به نشانه چشم وشی از مالکیت او، به بعز داد. این مراسم دینی به روت اجازه داد تا بعز ازدواج کند و به شهرت واقعی خود دست یابد.
مسیحیان کفش را چون نماد مالکیت پذیرفتند. تاریخ نویسان نوشته اند هنگامی که امپراطور ولادیمیر می خواست با دختر راگولد ازدواج کند، دختر با این اظهارنظر مودبانه که من کفشم را برای پسر یک برده بیرون نمی آورم، درخواست او را رد کرد. معروف بود که مارتین لوتر برای یادآوری آنکه چه کسی صاحب و مالک عروس است، کفش دامادیش را بالای تخت می گذاشت. در ازدوا‌ج های آنگلوساکسونی، پدر عروس لنگه کفش دخترش را به داماد می داد و داماد نیز به نشانه تحویل گرفتن مالکیت دختر از پدر او، آن را روی سر همسر آینده اش می کشید.
اروپاییان این مراسم دینی را دگرگون کردند و مفاهیم نویی به آن افزودند.
پدر و مادر ابتدا به نشانه چشم پوشی از تسلط خود بر دخترشان، کفش هایشان را به سوی عروس پرتاب می کردند. به زودی شرکت کنندگان در میهمانی نیز از پدر و مادر عروس تقلید کردند. طولی نکشید که این رفتار با عروس، از مراسمی سوداگرانه به مراسمی شاد و نشاط آور تبدیل شد.
در انگلستان پرتاب کفش ها به اطراف بسیار چشمگیرتر بود. بن جانسون نمایشنامه نویس انگلیسی می نویسد :


لنگه کفشی پی ام بینداز
تا در هر کاری که می کنم شاد باشم


تنیسون شاعر انگلیسی نیز در تک گویی غنایی خود می گوید :

باشد که از همه چیز
شادی و خنده برایت باشد
باشد که به هر جا می روی
کهنه کفش او در پی ات باشد.

دریانوردان که همیشه خرافی بوده اند، از پرتاب کفش به هنگام آغاز سفرهای دریایی خود، استقبال می کردند. گروهی دیگر نیز پیش از شروع سفر، چکمه های کهنه خود را می سوزاندند.احتمالاً پیش از آن که بهای چرم سر به فلک بکشد، عروس ها لنگه راست کفش خود را بیرون می آوردند و آن را به میان میهمانان مجرد پرتاب می کردند. میهمانان بر این تصور بودند که هر کس لنگه کفش را بگیرد، عروس یا داماد بعدی خواهد بود. امروزه به ندرت کسی به سوی عروس و داماد لنگه کفش پرتاب می کند، ولی سنت بستن کفش به عقب اتومبیل آنان بازمانده و یادگار آن روزگار است.‌
اما نکته مهم این است که وقتی مفهوم اصلی این سنت ها فراموش شده است، چگونه خود آن ها باقی می مانند؟ برخی از تاریخ نویسان معتقدند بسیاری از مراسم ازدواج ها به روزگار خوش گذشته و به هنگامی که جنگجویان همسران خود را از برابر چشمان پدران و برادران خشمگین آنان می ربودند و نیز به هنگامی که بهترین مرد در واقع کسی بود که حامی و نگهبان داماد باشد، باز می گردد. پرتاب کفش، برنج و اشیاء دیگر را می توان نوعی واکنش خنده دار و خصومت آمیز بین کسانی که بر سر عروس مدعی یکدیگر بودند، دانست. ‌پیروان فروید معتقدند این آیین ها شیوه هایی است تا خانواده های شرکت کننده در مراسم، احساسات اُدیپی آزاددهنده خود را بروز دهند.
اما به نظر می رسد مراسم ازدواج نیز همانند تمام آیین های دیگر، شیوه ای است تا جامعه با توسل به آن، تغییر واگذاری را که ای بسا بدون چنین کمکی آسیب می بیند، پشت سر بگذارد. با آن که بیشتر پدران دیگر به دختران خود به چشم مال و منال نگاه نمی کنند، اما بسیاری از آنان هنگام عروس شدن دخترانشان دچار احساس شدید زیان و خسارت می شوند.
از دید والدین، تمامی مراسم ازدواج چیزی چون مراسم چشم پوشی است. در روزگار باستان پدران از حق مالکیت خود چشم پوشی می کردند، اکنون والدین با برپا کردن مراسم ازدواج، به جامعه اعلام می کنند که دیگر از اختیار و نفوذ خود بر زندگی دخترشان چشم پوشیده اند.

ارد بزرگ می گوید : چه بسیار اشک هایی که نوید شادی اند و چه فراوان خنده هایی که لبالب از غم و اندوه.

اشک های شادی در مراسم ازدواج معمولاً اشک های غم و اندوه هستند، اشک هایی که برای از دست رفتن روابطی صمیمانه، متقابل و بازگشت ناپذیر فرو می ریزند.

 

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
تجدید کد امنیتی